Από το Φίλιππο Κλαύδιο
Σας έχει συμβεί ποτέ να βρίσκεστε σε ένα χώρο με αντικείμενα που ίσως σημαίνουν πολλά για σας ή πιθανώς και να τα βλέπετε για πρώτη φορά και να τα αγγίζετε, να τα παίρνετε στα χέρια σας και να τα περιεργάζεστε και ύστερα να τα αφήνετε για να επικεντρωθείτε στο επόμενο; Ίσως αυτά τα αντικείμενα να έχουν ιδιαίτερη συναισθηματική σημασία για σας, να φέρνουν μνήμες από το παρελθόν και να είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με προσωπικές στιγμές που ζήσατε και δε θέλετε να χαθούν κάτω από το ανελέητο πέρασμα του χρόνου. Ή πάλι, σε ένα νέο χώρο, που είναι ολότελα καινούργιος για σας, να επιθυμείτε να κρατήσετε μια ανάμνησή του με το άγγιγμα που επιτρέπει την αποθήκευση στον εγκέφαλο εικόνων και σχημάτων για μελλοντική ανάσυρση από τη λήθη και για την τέρψη της ψυχής; Αυτή η μνήμη της αφής μας φέρνει σε επαφή με τα πράγματα και κλειδώνει την αύρα τους μέσα μας.
Ανάλογα υπάρχει, θα έλεγε κανείς, η οπτική μνήμη, η μνήμη της ακοής ακόμα και η μνήμη της όσφρησης όταν μια τυχαία μυρωδιά μας πάει χρόνια πίσω και μπορεί να προκαλέσει μέχρι και συγκίνηση. Η μνήμη της αφής όμως μας επιτρέπει να αγγίξουμε το παρόν και να το φυλάξουμε νοερά για το μέλλον. Και τα αντικείμενα που αγγίζουμε μπορούν να μας πάνε πίσω στο χρόνο και μακριά από το τώρα και να μας κάνουν να αναλογιστούμε την ιστορία μας, τη δική μας ιστορία, μία από τις δισεκατομμύρια ιστορίες που δε μοιάζει με καμιά άλλη αλλά εντούτοις συνδέεται με χιλιάδες άλλες ιστορίες.
Το παρόν μας πρέπει όμως όχι μόνο να το αγγίζουμε με τα δάχτυλα αλλά να το πλάθουμε με τα χέρια μας, να το μορφοποιούμε, να το αλλάζουμε, να του δίνουμε συνεχώς νέα τροπή, να το κάνουμε ενδιαφέρον και να μην το αφήνουμε να είναι αιωνίως παρόν αλλά εν δυνάμει μέλλον. Το να λιμνάζει κανείς και να παραμένει ίδιος είναι θλιβερό. Όπως είπε κάποτε η Γκρέτα Γκάρμπο, ο θρύλος του Χόλλυγουντ: «Έχουμε μια ζωή που είναι μικρή, αν όμως προσπαθήσεις να τη ζήσεις καλά, τότε είναι αρκετή». Και το να ζεις καλά δε σημαίνει πλούτη και δόξες αλλά εξέλιξη και ψυχική βελτίωση. Εξάλλου, είναι καλύτερο να πιάνεις ένα αντικείμενο του παρελθόντος μετά από 40 χρόνια και να σου φέρνει θύμησες από το παρελθόν που έχει αλλάξει παρά να το αγγίζεις ύστερα από τόσες δεκαετίες και να μη σου προκαλεί απολύτως τίποτα, γιατί απλούστατα είσαι ο ακριβώς ίδιος άνθρωπος, χωρίς να έχεις εξελιχθεί στο ελάχιστο. Τα πράγματα είναι μνήμη και η μνήμη είναι σοφία. Και τα δαχτυλά μας ξεκλειδώνουν αυτή τη σοφία…
eternal cycle 