Η προφητεία του «Αίματος»

Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Βυζαντινού αυτοκράτορα Μανουήλ Β’ Κομνηνού (δεύτερο μισό του ΙΒ’ αιώνα), υπήρχε μια προφητεία ότι τα αρχικά ονόματα των αυτοκρατόρων θα σχημάτιζαν τη λέξη αίμα. Ο παππούς του Μανουήλ, αυτοκράτορας Αλέξιος Α’ Κομνηνός ήταν το Α, ο πατέρας του Μανουήλ, ο Ιωάννης ο Β’ ήταν το Ι, ο ίδιος ο Μανουήλ ήταν το Μ. Πιστεύοντας ακράδαντα στην προφητεία και πιθανώς φοβούμενος ότι αν έσπαζε η ακολουθία των γραμμάτων θα χανόταν η δυναστεία των Κομνηνών, ο Μανουήλ ονόμασε το γιο του Αλέξιο, τα νόθα παιδιά του το ίδιο. Ακόμα και το γαμπρό του τον ξαναβάφτισε Αλέξιο σε περίπτωση που κληρονομούσε το θρόνο κάποτε. Ο γιος του, Αλέξιος ο Β’ βασίλεψε μόλις τρία χρόνια γιατί τον εκθρόνισε και σκότωσε ο εξάδελφός του Ανδρόνικος Α’ Κομνηνός, με τον οποίο ξανάρχισε να σχηματίζεται η λέξη αίμα (Α). Ο Ανδρόνικος σκοτώθηκε στην εξέγερση του 1185 από τον Ισαάκιο Β’ ‘Αγγελο (Ι) αλλά ξαφνικά η επαναλαμβανόμενη ακολουθία τελείωσε εκεί.

Οι πόρνες του αυτοκράτορα

Από τον Philippus Claudius

Τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν, η Ελλάδα είναι υπό την κατοχή των Ρωμαίων. Το πολιτικό σύστημα της δημοκρατίας έχει καταργηθεί πλήρως, όμως η ελληνική συνείδηση είναι ισχυρή και οι ελληνικές πόλεις-κράτη ευημερούν μεν, είναι όμως ξεπουλημένες στους Ρωμαίους. Το 65 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Νέρων δηλώνει την επιθυμία του να αγωνιστεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες κι αμέσως οι Έλληνες αρχίζουν να συμπεριφέρονται δουλοπρεπώς. (Έρχεται ο πλανητάρχης!!!) Ενώ οι αγώνες επρόκειτο να κηρυχθούν, τους ανέβαλαν λόγω της είδησης ότι ο Νέρων θα καθυστερούσε. Συνολικά έγιναν 26 συνεχείς αναβολές μέχρι ο Νέρων να φιλοτιμηθεί να έρθει, δηλαδή το 67 μ.Χ., δύο χρόνια μετά! (Πήγαν πίσω και οι Παραολυμπιακοί;) Κατά την υποδοχή του, τον περιμένουν μεγάλες τιμές και στο άθλημα της αρματοδρομίας στο οποίο συμμετέχει συμβαίνει το εξής απρόοπτο: ο Νέρων πέφτει από το άρμα του αλλά ανακηρύσσεται πρώτος γιατί εντελώς τυχαία όλοι οι συνδιαγωνιζόμενοί του αποσύρονται από τον αγώνα…(Υποθέτω ότι αυτόν που θα νικούσε το Νέρωνα θα τον κρεμάγαν ανάποδα). Το χρυσό στεφάνι είναι δικό του. Όπως και αυτά των άλλων αγώνων, των Ίσθμιων, των Πύθιων και των Νέμεων, όπου έκανε “περιοδεία”. Το παράδοξο είναι ότι το 67 μ.Χ. δεν ήταν η χρονιά να διεξαχθούν ούτε αυτοί οι αγώνες αλλά με τέτοιο αστέρι ήταν αμαρτία να χαθεί η ευκαιρία.

Η περιοδεία του “μεγάλου” αθλητή τον φέρνει στους Δελφούς και πάλι στην Ολυμπία. Και από τα δύο μέρη κλέβει αμύθητους θησαυρούς και αγάλματα. (Πάρτον στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου) Κανείς θεατής δεν επιτρεπόταν να εξέλθει του σταδίου όσο ο αυτοκράτωρ αγωνιζόταν επί ποινή θανάτου (Γι’αυτό τουαλέτα από το πρωί).Αξίζει να ειπωθεί ότι ο Νέρων προσέθεσε στους αγώνες αυτούς και μουσικούς αγώνες όπου με τη λύρα του νίκησε σε όλους. (Η Ιταλία νίκησε δηλαδή στη Eurovision του 67 μ.Χ.) Γυρνώντας στη Ρώμη έφερνε μαζί του 1800 πρώτα βραβεία, πολλά στη μορφή κοσμημάτων. (Και μετά κοκορέυονται κάποιοι που πήραν 7 χρυσά…)

Το αποκορύφωμα του γραικυλισμού (η συνήθης δουλοπρέπεια των Γραικών της εποχής και όχι μόνο) ήταν ότι άμα τη επιστροφή του, οι άρχοντες των Ελληνικών πόλεων έσπευσαν με ευγνωμοσύνη να πάνε στην Αιώνια πόλη για να τον τιμήσουν με 888 χρυσά στεφάνια για την τιμή που τους έκανε να έρθει να τους γδύσει. Την εποχή εκείνη, ο Νέρων αποφάσισε να παντρευτεί τον ευνοούμενό του Σπόρο. Στο γάμο ήταν ντυμένος νύφη και η Σύγκλητος υποχρέωθηκε να παρακολουθήσει τη γαμήλια νύχτα με όλα τα παρελκόμενα (βλέπε sex show). Οι άρχοντες των ελληνικών πόλεων έστειλαν ευχετήρια μηνύματα στο ζεύγος για καλούς απογόνους! “Και γνησίους σφίσι παίδας γεννηθήναι, ευχόμενοι”.

Όπως είπε κάποτε ο σκηνοθέτης Stanley Kubrick, “Τα μεγάλα κράτη πάντα συμπεριφέρονταν σαν γκάνγκστερ και τα μικρά κράτη σαν πόρνες”. Η Ελλάδα πρέπει να μη δράσει ως πόρνη στην κρίσιμη αυτή χρονική στιγμή. Ο γραικυλισμός είναι θανάσιμος κι όπως έχει δείξει η ιστορία, οι πόρνες περπατούν συνέχεια σε τεντωμένο σχοινί. Πληρώνονται μεν αλλά σε τελική ανάλυση χάνουν άλλα, πιο σημαντικά πράγματα. O Νέρων κι ο κάθε Νέρων της ιστορίας απλώς θα βάλει τη φωτιά και θα την κοιτάζει να καταστρέφει τα πάντα.

Γιατί οι καννίβαλοι είχαν περισσότερο δίκιο από τους μη καννίβαλους;

Από τον Philippus Claudius

Ο ακόλουθος διάλογος έγινε το 18ο αιώνα ανάμεσα σε έναν Άγγλο αξιωματικό και στο φύλαρχο μιας φυλής ανθρωποφάγων. Αφορούσε στα πολεμικά επιτεύγματα των στρατευμάτων τους.

«Εμείς κάνουμε πολέμους που έχουν μέχρι και δέκα νεκρούς», είπε με καμάρι ο φύλαρχος.

«Σιγά το επίτευγμα!», απάντησε ο Άγγλος. «Εμείς στους δικούς μας πολέμους έχουμε πολλές χιλιάδες νεκρούς».

«Σοβαρά; Και πως τους τρώτε τόσες χιλιάδες νεκρούς;» απόρησε ο φύλαρχος.

«Εμείς δεν τους τρώμε, κύριε» αντέδρασε ενοχλημένος ο Άγγλος. «Εμείς είμαστε πολιτισμένοι, δεν είμαστε άγριοι σαν εσάς».

«Δεν τους τρώτε; Και τότε, γιατί τους σκοτώνετε;»

Η ηθική είναι κάτι πολύ αμφιλεγόμενο. Η δική μου ηθική διαφέρει από τη δική σου ηθική κι ακόμα και αν πιστεύουμε ότι ως κοινωνία έχουμε διαμορφώσει μια κοινή ηθική, ο βαθμός αφοσίωσης σε αυτήν ποικίλλει όπως ποικίλλουν και οι αντιδράσεις μας απέναντι σε ό,τι βλέπουμε γύρω μας. Η ηθική της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού του πλανήτη, τώρα αλλά και στο παρελθόν, στρέφεται ενάντια στην ανθρωποθυσία και στον κανιβαλισμό ως την υπέρτατη μορφή ασέβειας στην ανθρώπινη ζωή και είναι σαφές ότι είναι κάτι παράλογο και κατακριτέο. Πρέπει όμως να σκεφτούμε ότι η ηθική αυτών των λαών δεν θεωρούσε την πράξη αυτή ως κακή και ασεβή γιατί στην κοσμοθεωρία τους, ο νεκρός ήταν φαγητό και τίποτα παραπάνω.

Κατά τον ίδιο τρόπο, οι Αζτέκοι στο Μεξικό αιχμαλώτιζαν χιλιάδες ανθρώπους από τους γείτονες λαούς για να τους θυσιάζουν σωρηδόν προς εξευμενισμό των αιμοβόρων θεών τους. Και η δική τους όμως ηθική ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη από τη δική μας και τους υπαγόρευε να κάνουν αυτήν την αποτρόπαια πράξη για να σώσουν τον κόσμο. Κι όμως…οι Αζτέκοι θεωρούσαν εαυτούς τον επιούσιο λαό που οι θεοί επέλεξαν ως σωτήρα του κόσμου. Για να επέλθει η σωτηρία, για να μη σβήσει δηλαδή ποτέ ο ζωοδότης Ήλιος και να πεθάνουν τα πάντα πάνω στη Γη, έπρεπε οι Αζτέκοι να προσφέρουν αίμα. Οι θεοί τρέφονταν με αίμα και το συνεχές αιματοκύλισμα συντηρούσε τη ζωή στον πλανήτη. Διαστρεβλωμένη θεωρία μεν αλλά ήταν η δική τους ηθική.

Ο φύλαρχος, αν και αγράμματος (σε σχέση με τη δυτική λογική) αλλά σοφός εν τέλει, διατύπωσε μια μεγάλη αλήθεια. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να σκοτώνουν τους άλλους ανθρώπους όχι για να φάνε αλλά για να τους επιβληθούν, για να τους εκμηδενίσουν, για να τους εξολοθρεύσουν. Ο σκοπός δεν είναι η επιβίωση αλλά η υπεροχή. Οι πόλεμοι συνεχίζουν να γίνονται για την απόκτηση δύναμης, οι επεμβάσεις σωτηρίας σπέρνουν τον όλεθρο στο όνομα της ειρήνης όταν οι πραγματικοί σκοποί είναι πιο σκοτεινοί.  Μπορεί ο καννίβαλος να ήταν άγριος και ηθικά αδικαιολόγητος αλλά τουλάχιστον είχε μια δική του δικαιολογία. Οι υπόλοιποι ποια έχουν;

Αυτός που περιμένω…

Από τον Philippus Claudius

Στις 29 Μαϊου του 1453 εάλω η Πόλις, η Κωνσταντινούπολη που για 1100 χρόνια ήταν μια από τις λαμπρότερες πόλεις του κόσμου. Έπεσε στα χέρια των Οθωμανών, όντας εξασθενημένη μετά από αιώνες επιδρομών και λεηλασιών. Γότθοι, Ούννοι, Άβαροι, Πέρσες,  Άραβες, Βούλγαροι, Ρως, Σελτζούκοι, Πετσενέγοι, Σέρβοι, Νορμανδοί, Λατίνοι, Οθωμανοί, όλοι αυτοί οι λαοί προσπάθησαν να την κατακτήσουν και οι τελευταίοι τα κατάφεραν. Το Βυζάντιο όμως ήταν εξασθενημένο και από την κακοδιαχείριση, γιατί στα ονόματα των ένδοξων αυτοκρατόρων που θυμόμαστε μέχρι σήμερα, πρέπει να προστεθούν τα πολλαπλάσια ονόματα αυτών που έφεραν τη χώρα στο χείλος της καταστροφής με τις λανθασμένες πολιτικές τους, όπως την εκχώρηση τεράστιων εμπορικών δικαιωμάτων στη Βενετία και τη Γένοβα, που στην ουσία ξεπουλούσαν τη χώρα για να τα έχουν καλά με τις θαλασσοκράτειρες δυνάμεις, ή όπως την πρόσκληση των Σταυροφόρων στην Πόλη το 1204 που οδήγησε στην πρώτη άλωση τη χρονιά εκείνη με ολέθρια αποτελέσματα.

Η Βυζαντινή αυτοκρατορία κατάφερνε να ανασταίνεται και να επιζεί ακόμα κι όταν ψυχορραγούσε κι έτσι έφτασε στα 1448, με την ανάρρηση του Κωνσταντίνου ΙΑ΄ Παλαιολόγου, του τελευταίου Αυτοκράτορα, να επιβιώνει ακόμα, έστω και θλιβερό λείψανο της πρότερης δύναμης και αίγλης της. Την εποχή εκείνη, μόνο η ίδια η Πόλη και το Δεσποτάτο του Μυστρά ανήκαν στην Αυτοκρατορία, όμως το κύρος που θα αποκτούσε ο κατακτητής της αιώνιας πόλης θα ήταν τεράστιο.  Ο Μωάμεθ ο Β’ επιθυμούσε λοιπόν διακαώς να γίνει ο πορθητής και είχε τα μέσα να το επιτύχει. Ακόμα και η θρυλούμενη προδοσία να μην είχε γίνει, η Πόλη ήταν καταδικασμένη να πέσει αργά ή γρήγορα. Στην παραγγελία του λοιπόν να του παραδώσει την πόλη κι έτσι να σωθούν οι ζωές των υπερασπιστών της, ο Κωνσταντίνος απάντησε με μια θρυλική φράση: «Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοὶ δοῦναι οὔτ’ ἐμὸν ἐστίν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ• κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως άποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν«= Το να σου παραδώσω την πόλη, δεν είναι θέμα ούτε δικό μου ούτε άλλου κατοίκου της, καθώς με κοινή απόφαση όλοι αυτοπροαίρετα θα πεθάνουμε και δε θα λογαριάσουμε τη ζωή μας.

Είναι πιθανόν τα πράγματα να έχουν πάρει το δρόμο τους και η Ελλάδα να οδεύει προς μια νέα άλωση, οικονομική αυτή τη φορά και ολοκληρωτική. Η διαφορά όμως βρίσκεται στην ηγεσία. Αυτό που λείπει είναι μια ηγεσία που να έχει την αξιοπρέπεια να πει τι συμβαίνει στους πολίτες της και να αντισταθεί με αξιοπρέπεια και αυταπάρνηση απέναντι στις απαιτήσεις των ξένων. Μια ηγεσία που να εμπνέει τους ανθρώπους, να τους οδηγεί και να τους σκέφτεται. Και δυστυχώς ούτε στην αντιπολίτευση (μικρή ή μεγάλη) δε βλέπω ηγέτες με όραμα. Δεν προτρέπω να βγούμε με τα όπλα στους δρόμους και να σφάζουμε τους ασεβείς Ευρωπαίους που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την εθνική μας κυριαρχία. Δεν προτρέπω να βγει ο Παπανδρέου με σπαθί έξω για να εμψυχώσει τους Έλληνες στις επάλξεις της Μεγάλης Βρεττάνιας. Απλώς ο Παλαιολόγος προτίμησε να αγωνιστεί αντί να ξεπουλήσει τη χώρα του. Οι δικοί μας «αυτοκράτορες» μάλλον προτίμησαν το δεύτερο. Τόσα χρόνια μένει μαρμαρωμένος ο βασιλιάς, νομίζω ότι είναι ώρα να ξεμαρμαρώσει.

Το «Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου» και η νέα αντίληψη για τη σχολική τιμωρία

Στο Βυζάντιο οι δάσκαλοι ήταν, σχεδόν όλοι, καλόγεροι και παπάδες. Φυσικά, έδερναν κι αυτοί τους μαθητές αλλά μόνο μια φορά το χρόνο. Δηλαδή τον Αύγουστο, που σταματούσαν τα μαθήματα για να ξαναρχίσουν το Σεπτέμβρη. Κάθε μαθητής ήταν υποχρεωμένος να περάσει από τον παιδονόμο για να φάει το ξύλο του. Έτσι είχαν την εντύπωση ότι τον ένα μήνα που θα έλειπαν από το σχολείο, θα ήταν φρόνιμοι. Απ’αυτό βγήκε η φράση «Θα φας το ξύλο της χρονιάς σου» που καταδεικνύει κι ένα φαινόμενο που μέχρι πρόσφατα ήταν αρκετά σύνηθες στις τάξεις. Θυμάμαι στο δημοτικό ένα δάσκαλο με χάρακα που τιμωρούσε την αταξία ή την απειθαρχία με χτυπήματα στην παλάμη. Φυσικά μετά από χρόνια αυτά φαντάζουν αστεία και τα αναπολώ γελώντας αλλά σίγουρα για πολλούς αιώνες τα παιδιά υπέφεραν λόγω της πεποίθησης ότι το ξύλο εκπαιδεύει. Δεν είναι τυχαίο ότι η λέξη παιδεύω (τυραννώ, ενοχλώ) βγαίνει από το εκπαιδεύω. Μέχρι το 18ο αιώνα, στην πολιτισμένη Αγγλία οι δάσκαλοι έβγαζαν τα παπούτσια από τους άτακτους μαθητές και τους χτυπούσαν αλύπητα τις πατούσες προς παραδειγματισμό. Οι ποινές περιελάμβαναν μέχρι και εγκλεισμό στα υπόγεια του σχολείου για να “μάθουν”. Τα τελευταία χρόνια η σωματική τιμωρία καταδικάζεται συλλήβδην και όποιος έχει μελετήσει Παιδαγωγικά θα γνωρίζει ότι οι νέες θεωρίες καταδικάζουν ακόμα και τη λεκτική τιμωρία και προτείνουν πιο έμμεσες παραινέσεις προς συμμόρφωση καθώς και μια διερεύνηση των αιτίων που οδηγούν τους μαθητές σε παραβατική συμπεριφορά ή απλώς σε απροσεξία. Ο εξευτελισμός του μαθητή δεν οδηγεί σε τίποτα αλλά πολλώ δε μάλλον ενισχύει την απειθαρχία και την επιθυμία για εκδίκηση. Θεωρώ ότι ο νέος προτεινόμενος τρόπος αντιμετώπισης είναι σαφώς καλύτερη πρακτική από τη σωματική τιμωρία αλλά ώς καθηγητής ομολογώ ότι έχουν υπάρξει φορές, ευτυχώς λίγες, που θα ήθελα να ρίξω ένα χαστούκι. Και η υπομονή έχει τα όριά της…αλλά βέβαια κρατήθηκα!

Το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου

Από τον Philippus Claudius

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η πορνεία είναι το αρχαιότερο επάγγελμα του κόσμου αν και οι Σουμέριοι στη Μεσοποταμία είχαν πορνεία από το 4000π.Χ. Αυτή είναι μια ωραία φράση για ένα επάγγελμα/λειτούργημα που υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων. Ένα από τα ονόματα που είχαν οι οίκοι ανοχής στην Αρχαία Ελλάδα ήταν οικίσκοι ή χαμαιτυπεία. Το χαμαιτυπείο ετυμολογείται από το «χαμαί» (χάμω, κάτω) και «τύπος» ή «τύπωση». Δηλαδή αυτό που τυπώνεται χάμω. Στην αρχαία Κόρινθο ο εταιρισμός (πορνεία) βρισκότανε στην άνθησή του (η Κόρινθος ήταν ένα από τα μεγαλύτερα λιμάνια της Μεσογείου και όπου υπάρχουν λιμάνια υπάρχουν και πόρνες). Οι εταίρες, στολισμένες με χρυσές ζώνες, για να ξεχωρίζουν από τις τίμιες γυναίκες (τις χαμηλοβλεπούσες) , φορούσαν ειδικά σανδάλια (Scholl), που στις σόλες τους ήταν σκαλισμένη η λέξη «Έπου» {=ακολούθησέ (με)}. Έτσι, όταν πατούσαν στη μαλακιά γη, αποτυπώνονταν η λέξη και φυσικά οι ναύτες και έμποροι δε δίσταζαν στην πρόσκληση(κάθε λιμάνι και καημός). Ακολουθούσαν τις ιέρειες αυτές του έρωτα σε κάτι μικρά σπιτάκια κοντά στο λιμάνι (ελλείψει ηλεκτρισμού τα κόκκινα φανάρια έλειπαν). Αυτά ήταν τα «χαμαιτυπεία», που πήραν το όνομά τους από την ιδιόρρυθμη επινόηση των εταίρων (οι οποίες λόγω αυτού ονομάζονταν και «χαμαίτυπες») να διατυπώνουν έτσι την πρόσκλησή τους (εξάλλου τα φέιγ βολάν και προσπέκτους κοστίζουν και ρυπαίνουν και την ατμόσφαιρα). Επίσης, στο ναό της Αφροδίτης εργάζονταν εκατοντάδες κοπέλες οι οποίες εκτελούσαν τον έρωτα ως ιεροτελεστία και ως δούλες της θεάς ονομάζονταν…ιερόδουλοι.

Μπορεί η αρχαία Σπάρτη να ήταν εξαίρεση μιας και δε φιλοξενούσε οίκους ανοχής (οι 300 μάλλον στερημένοι ήταν) αλλά στην Αθήνα και άλλες πόλεις υπήρχαν οι διάσημες εταίρες όπως η Φρύνη, η Ασπασία του Περικλή και η Νέαιρα, γυναίκες ελεύθερες και όχι δούλες όπως η συντριπτική πλειονότητα, οι οποίες ήταν μορφωμένες, συμμετείχαν στα συμπόσια των επιφανών ανδρών και θησαύριζαν από τα δώρα των θαυμαστών τους (οπότε έμοιαζαν αρκετά στο ρόλο των γκεϊσών στην Ιαπωνία). Οι εταίρες είχαν κανονικό τιμολόγιο και πρόσφεραν και κάρτες πολλαπλών επισκέψεων (σοβαρολογώ).

Για το τέλος, λίγη ετυμολογία ακόμη…Η πόρνη βγαίνει από το ρήμα πέρνημι που σημαίνει πουλώ. Η λέξη μπουρδέλο από το ιταλικό bordello, το οποίο με τη σειρά του από τα μεσαιωνικά  Γαλλικά (bordel=σπιτάκι φτιαγμένο με σανίδες – boards). Η λέξη πουτάνα (πιπέρι!!!) από το ιταλικό putta(na)= μικρό κορίτσι, εξού και η Σταχτοπούτα, το κορίτσι με τις στάχτες. Εταίρα=σύντροφος, εξού και συνεταίρος, εταιρεία κτλ

Ο κατηραμένος όφις (και πως πολλά ζώα δαιμονοποίηθηκαν ανά τους αιώνες)

Μία από τις πρώτες απεικονίσεις του Διαβόλου με κέρατα τράγου (13ος αιώνας μ.Χ.)

Από τον Philippus Claudius

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί κάποια ζώα είναι μισητά από τον άνθρωπο; Γιατί έχουν δαιμονοποιηθεί και συσχετισθεί με το κακό; Ακόμα και τώρα η μαύρη γάτα συνδέεται με τη γρουσουζιά ενώ τα φίδια θεωρούνται η προσωποποίηση του κακού. Ήταν όμως πάντα έτσι και τί οδήγησε εκεί;

Πολλές από τις ιδέες που έχουμε ακόμα και σήμερα πηγάζουν από τα πανάρχαια χρόνια, πολλές φορές κι από τις απαρχές της ανθρωπότητας. Για παράδειγμα, το φίδι θεωρείται ως και σήμερα το απόλυτο κακό πλάσμα. Σε αυτό συνετέλεσε κυρίως η Γένεση όπου ο όφις οδηγεί τους ανθρώπους στην απώλεια του Παραδείσου οπότε είναι αυτό που στέρησε από την ανθρωπότητα την αθανασία και την αιώνια ευτυχία. Η επίδραση της Βίβλου ήταν καταλυτική αν αναλογιστούμε ότι για χιλιάδες χρόνια τα φίδια θεωρούνταν σύμβολα της γονιμότητας από πολλούς πολιτισμούς. Γιατί όμως; Γιατί τα φίδια έβγαιναν από τη γη, τη Μητέρα Γη, την υπέρτατη θεά που όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρευαν. Επίσης, τα φίδια έριχναν το δέρμα τους κάθε χρόνο και αποκτούσαν νέο, δηλαδή συμβόλιζαν την ανανέωση και την αιώνια ζωή. Στην Ελλάδα, υπήρχαν οι χθόνιες θεότητες, πολλές από τις οποίες είχαν μορφή δράκου ή φιδιού. Επίσης, μην ξεχνάτε τους δράκους στην Κινεζική κουλτούρα, που φέρνουν καλοτυχία. Ένας άλλος λόγος που τα φίδια δαιμονοποιήθηκαν ήταν ότι το δάγκωμά τους είναι ύπουλο και συχνά θανατηφόρο, εξάλλου οι χιμπατζήδες (με τους οποίους συνδεόμαστε, μην το αρνείστε) τρέμουν και ουρλιάζουν στη θέα ενός φιδιού…ένστικτα που πέρασαν και στους ανθρώπους.

Ένα άλλο ζώο που συνδέθηκε άμεσα με το κακό ήταν τα κριάρια. Παρολαυτά αυτή η σύνδεση είναι πιο πρόσφατη. Οι αρχαίοι Ανατολίτες είχαν μεν το έθιμο του αποδιοπομπαίου τράγου, δηλαδή ενός τράγου που έστελναν στην έρημο οι κάτοικοι μιας πόλης για να πάρει μαζί τους τις αμαρτίες τους. Παρολαυτά, η σύνδεση του τράγου ως εξιλαστήριου θύματος με το Σατανά δεν υπήρχε πριν 1000 χρόνια. Εξάλλου, τα κέρατα δεν συμβόλιζαν αναγκαία κάτι κακό στην αρχαιότητα. Οι Μινωίτες λάτρευαν το Μινώταυρο, οι Σουμέριοι λάτρευαν χρυσά κριάρια και οι Αρχαίοι Έλληνες το θεό Πάνα, το χαρωπό (αν και κάποτε εκδικητικό) θεό των βουνών. Ο Παν είχε μορφή κριαριού κι αυτή τη μορφή πήραν από το μεσαίωνα και μετά για να αποδώσουν στο Διάβολο. Συνδέοντας το Διάβολο με τον Πάνα αλλά και με τους κερασφόρους Κελτικούς θεούς, ο Σατανάς συνδεόταν άμεσα με τον παγανισμό, δηλαδή την ειδωλολατρεία.

(Συνεχίζεται.)

Οι ερημίτες του παρελθόντος και του σήμερα

Από τον Philippus Claudius

O άγιος Συμεών ο Στυλίτης ήταν ένας πασίγνωστος μοναχός που πέρασε 37 χρόνια της ζωής του πάνω σε ένα μια μικρή πλατφόρμα στην κορυφή ενός στύλου, μιας ψηλής κολώνας στη Συρία. Μοναχός από τα δεκαέξι του, εκδιώχθηκε από το μοναστήρι του επειδή μια Σαρακοστή νήστεψε παντελώς από τα πάντα κι έδεσε φύλλα φοίνικα σφιχτά γύρω από τη μέση του για να σφίξει το στομάχι του. Αποφάσισε να μείνει μόνιμα σε ένα βραχώδη τόπο έκτασης 20τμ αλλά πλήθος των προσκυνητών δεν τον άφηνε να προσηλωθεί στις προσευχές. Έτσι, ψάχνοντας βρήκε ένα παλιό κίονα ύψους 15 μέτρων, στην κορυφή του οποίου έφτιαξε μια μικρή πλατφόρμα με κάγκελα (οι πηγές λένε ότι ήταν μόλις 1τμ) κι εκεί έζησε για το υπόλοιπο της ζωής του ως το 459 μ.Χ. Μιας και δεν μπόρεσε να αποφύγει τον κόσμο οριζόντια, προσπάθησε να τον αποφύγει καθέτως. Όμως ούτε έτσι τα κατάφερε. Η φήμη του απλώθηκε στα πέρατα της αυτοκρατορίας και ακόμα και Βυζαντινοί αυτοκράτορες έρχονταν για να συνομιλήσουν μαζί του. Οι προσκυνητές ανέβαιναν με μια σκάλα για να ακούσουν το κήρυγμα του κι επίσης είναι γνωστό ότι αλληλογραφούσε. Όταν πέθανε, το παράδειγμά του ακολούθησαν και άλλοι μοναχοί, γνωστοί ως Στυλίτες.

Μια τέτοια απόφαση προϋποθέτει τεράστια θέληση. Το ερώτημα είναι από πού πηγάζει μια τέτοια απόφαση; Τι οδηγούσε αυτούς τους ανθρώπους σε αυτή τη ζωή; Οι ερημίτες ήταν και είναι πεπεισμένοι ότι η κοινωνία στην οποία ζούμε δεν είναι δίκαιη, είναι αμαρτωλή, ότι είναι διεφθαρμένη, εχθρική και απάνθρωπη. Συνεπώς, η πίστη και η επιθυμία για μια πιο προσωπική σύνδεση με το θείο είναι ένας βασικός λόγος. Και για να μη μιλάμε μόνο με όρους θρησκευτικούς, η κοινωνία είναι για πολλούς μια αμοραλιστική κοινωνία που έχει χάσει το δρόμο της, που καταδυναστεύει τα άτομα και τα πνίγει, που δεν τα αφήνει να εκφραστούν. Διαφορετικά, μια κοινωνία που είναι βουτηγμένη στις απολαύσεις και την κραιπάλη, στον αέναο πλουτισμό και στην υποκουλτούρα, μια κοινωνία που πολλούς τους αηδιάζει και από τη φρίκη τους αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τις πολύβουες πόλεις και να απομονωθούν. Σκοπίμως αποφεύγω να επικεντρωθώ στο μοναχισμό σαν φαινόμενο γιατί θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το φαινόμενο σε επερχόμενο άρθρο.

Είναι δύσκολο να γίνεις ερημίτης. Να αποφασίσεις να εγκαταλείψεις τα πάντα ή έστω τον πρότερο βίο σου, το παλιό τρόπο ζωής και να υιοθετήσεις μια καινούργια θεώρηση της ζωής. Ίσως αυτή η απόφαση να καθίσταται ευκολότερη όσο περνάει η ηλικία μιας και οι άνθρωποι χάνουν πια τις ελπίδες τους, κοινώς μπουχτίζουν κι αποφασίζουν να φύγουν μια ώρα αρχύτερα. Η αλήθεια είναι ότι τη σήμερον ημέρα οι λόγοι για τους οποίους πολλοί εγκαταλείπουν τις πόλεις κι απομονώνονται σε μικρά χωριά είναι πολλοί, σίγουρα με τον οικονομικό να υπερέχει αλλά στο μέλλον νομίζω ότι η ζωή σε πολλές πόλεις θα είναι αβίωτη και ότι πολλοί άνθρωποι θα επιλέγουν ένα πιο μοναχικό δρόμο για να γλιτώσουν από τα δεινά της αστυφιλίας, να έρθουν σε επαφή με τη φύση και τη γαλήνη, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους.  Ίσως είναι κάπως άβολο να μένεις πάνω σε ένα στύλο, αλλά σίγουρα δεν είναι καθόλου κατακριτέο. Και σίγουρα δεν είναι κατακριτέοι αυτοί που φεύγουν ούτε περιθωριακοί. Ίσως ένα μπαλκόνι με θέα τη θάλασσα και με τον πολιτισμό χιλιόμετρα μακριά να είναι πράγματι μια λύση στα δεινά που μας κατατρέχουν. Από την άλλη πλευρά, το να μένεις στις επάλξεις και να συνεχίζεις να πολεμάς είναι γενναίο ακόμα κι όταν είναι ουτοπικό. Θεωρώ ότι και οι δυο επιλογές είναι σεβαστές. Κι ακόμα δεν ξέρω ποια θα διαλέξω κάποτε.

Mata Hari

From Philippus Claudius

Γεννημένη στο Leeuwarden της Ολλανδίας το 1876, η Μάτα Χάρι είναι μια από τις πρώτες γυναίκες διπλές κατασκόπους. Έδρασε για λογαριασμό της Γερμανίας και της Γαλλίας κατά το Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. (Σε πόσα ταμπλώ το παίζεις;)

Σε ηλικία 19 χρόνων παντρεύτηκε έναν αξιωματικό του στρατού και τον ακολούθησε στην τότε Ολλανδική αποικία της Ιάβας. Μετά την αποτυχία του γάμου της και το θάνατο του ενός από τα δύο παιδιά της επέστρεψε στην Ευρώπη και το Παρίσι δουλεύοντας για πολλά χρόνια ως στριπτιζέζ και συνοδός υψηλόβαθμων στρατιωτικών. (Στο Diamonds and Pearls Παρισιού). Η Χάρι δεν ήταν απαράμιλλης ομορφιάς αλλά είχε έναν ερωτισμό ανεξάντλητο και σε συνδυασμό με το μύθο που έπλασε γύρω από την καταγωγή της (ότι δηλαδή καταγόταν από τις εξωτικές Ολλανδικές Ινδίες), έγινε πολύ δημοφιλής στο Παρίσι για κάποια χρόνια. Συνήθιζε να κάνει στριπτίζ μένοντας μόνο με ένα στηθόδεσμο και κοσμήματα. Το στηθόδεσμο απέφευγε να τον βγάζει λόγω του μικρού στήθους της. (Αλήθεια)

Το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, βρήκε τη Μαργκαρέτα Ζέελε, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, να πλησιάζει τα σαράντα και τα οικονομικά της σε κακή κατάσταση μιας και είχαν βγει πλέον πολλές μιμήτριές της κι αυτή άρχισε να είναι στα αζήτητα. (Πόσα να βγάλεις κι από την κονσομασιόν;) Έτσι, όταν την προσέγγισε η γερμανική μυστική υπηρεσία δεν χρειάστηκε πολύ για να αποφασίσει να συνεργαστεί μαζί της παρέχοντας πληροφορίες. Η εργατικότητα της και ο κοσμοπολίτικος αέρας της άρχισαν σύντομα να αποδίδουν καρπούς. Ακόμα περισσότερους καρπούς φυσικά απέδωσε η συνεργασία της με τις γαλλικές μυστικές υπηρεσίες.

Τον Ιανουάριο του 1917, μετά από μερικούς μήνες διπλής δράσης, συνελήφθη και δικάστηκε για προδοσία. Εννέα μήνες αργότερα εκτελέστηκε από γαλλικό απόσπασμα. Βέβαια, σύμφωνα με πολλές θεωρίες, που πιθανώς να είναι και σωστές, η Μάτα Χάρι ήταν απλά ένα πιόνι και στην ουσία ήταν αθώα. (Λαϊκιστί τη φάγανε μπαμπέσικα…)

Υ.Γ. Το όνομα Μάτα Χάρι σημαίνει “Το μάτι της ημέρας” στα Ινδονησιακά.

Η ιστορία ενός υπερφίαλου πλοίου: Τιτανικός – 99 χρόνια μετά

Από τον Philippus Claudius

Σαν χθες πριν 99 χρόνια, στις 14 Απριλίου του 1912, συνέβη το διασημότερο ναυάγιο όλων των εποχών. Δεν ήταν το πιο πολύνεκρο…Μετά από αυτό ακολούθησαν άλλα που είχαν πενταπλάσιους νεκρούς. Ο Τιτανικός όμως έμεινε στην ιστορία ως το πιο τραγικό θαλάσσιο δυστύχημα και ως σύμβολο της ανθρώπινης αλαζονείας.

Η White Star Line, η πλοιοκτήτρια εταιρεία του J. Bruce Ismay, είχε αποδυθεί σε έναν τιτάνιο αγώνα για να κατασκευάσει τρία πλοία (με ναυαρχίδα τον Τιτανικό) που όμοιά τους δεν είχε ξαναδεί  η ανθρωπότητα. Με μήκος 269 μέτρα, αποτελούσε ένα γίγαντα που πολλοί αρέσκονταν να αποκαλούν αβύθιστο. Το παρθενικό του ταξίδι από την Αγγλία στις ΗΠΑ διαφημίστηκε τόσο που πλήθος πλουσίων έσπευσαν να ταξιδέψουν πάνω του. Το πλοίο διέθετε γήπεδο του σκουός, γυμναστήριο, τέσσερα ασανσέρ και πολυτελείς χώρους. Ο Ismay όμως, προκειμένου να εντυπωσιάσει τους επιβάτες του με ένα ευρύχωρο και αριστοκρατικό κατάστρωμα, όπου οι επιβάτες θα μπορούσαν να κάνουν τον περίπατό τους, αρνήθηκε να εξοπλίσει το πλοίο με παραπάνω από 20 σωσίβιες λέμβους, για να μην πιάνουν περιττό χώρο.

Το πλοίο ξεκίνησε με  2223 επιβάτες και πλήρωμα όταν οι σωσίβιες λέμβοι έφθαναν μόνο για 1178 ανθρώπους. Αυτό σήμαινε ότι σε ενδεχόμενο ατυχήματος, χίλιοι και πλέον άνθρωποι ήταν απλώς καταδικασμένοι. Στις 23:40 εκείνης της μέρας, συγκρούστηκε με ένα παγόβουνο στον Ατλαντικό Ωκεανό. Παρ’ όλες τις προσπάθειες που έγιναν να αποφύγει την σύγκρουση, (πίσω ολοταχώς, στροφή αριστερά) το μοιραίο δεν άργησε να γίνει καθώς το πλοίο είχε αναπτύξει πολύ μεγάλη ταχύτητα (αν και όχι τη μέγιστη όπως λέγεται) γιατί ήθελαν να φτάσουν στο λιμάνι της Ν.Υόρκης πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Το παγόβουνο έσκισε το κύτος του πλοίου, ξεκινώντας από την πλώρη, όπου κατέστρεψε 6 στεγανά μέρη του πλοίου επιτρέποντας την εισροή υδάτων στο σκάφος από μια σχισμή μήκους 90μ. Το πλοίο είχε σχεδιαστεί έτσι ώστε ακόμα και αν πλημμύριζαν 4 στεγανά να μπορούσε να επιπλεύσει, όχι όμως 6, όπως έγινε. Ο Τιτανικός βυθίστηκε δύο ώρες και σαράντα λεπτά αργότερα.

Δεν μας ενδιαφέρει εδώ γιατί βυθίστηκε ο Τιτανικός. Υπάρχουν θεωρίες ότι το πλοίο θα μπορούσε να είχε σωθεί. Το ερώτημα όμως παραμένει: Γιατί έπρεπε να πεθάνουν 1517 άνθρωποι στα παγωμένα νερά των Ο βαθμών Κελσίου; Πολλές βάρκες με χωρητικότητα 40, 47 και 65 θέσεων κατέβηκαν στο νερό με πολύ λιγότερο κόσμο από ό,τι θα μπορούσαν. Μία μάλιστα είχε μόλις 12 άτομα. Μόνο δύο βάρκες γύρισαν πίσω για να περισυλλέξουν νεκρούς αλλά ήταν πολύ αργά. Η υποθερμία έστειλε στον υγρό τάφο όλους εκτός από 6.

Φταίει το παγόβουνο; Το παγόβουνο είναι απλώς ένα παγόβουνο που περιφέρεται μέσα στους ωκεανούς. Φταίει η ελαττωματική κατασκευή του Τιτανικού; Πράγματι παρατηρήθηκαν ατέλειες που ίσως να συνετέλεσαν στη γρήγορη βύθισή του. Νομίζω όμως ότι αυτό που έφταιγε για την εκατόμβη των θυμάτων ήταν η ανθρώπινη αλαζονεία, η ακλόνητη πεποίθηση ότι αυτό το δημιούργημα ήταν ανίκητο και ότι θα μπορούσε να περάσει αλώβητο από κάθε δοκιμασία. Στην πρώτη όμως δοκιμασία, καταστράφηκε. Ο Τιτανικός υπήρξε ο Πύργος της Βαβέλ του 20^ου αιώνα. Σε τελική ανάλυση, αν θέλουμε να γίνουμε θεοί, ας προσπαθήσουμε να είμαστε πιο σοφοί.